Kώστας Kαββαθάς
«...Η συνολική υπέρβαση του ελλείμματος υπολογίζεται σε ένα τρισεκατομμύριο
δραχμές και, η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές θα έχει ν?
αντιμετωπίσει μια εκρηκτική δημοσιονομική κατάσταση...»
Οι εφημερίδες, 14.09.93
NO PROBLEM!
ΤΕΛΙΚΑ το πήρα απόφαση. Δεν ξαναφεύγω απ? την Ελλάδα! Όπως σας έχω πει,
κάθε φορά που λείπω στο εξωτερικό, κάτι φοβερό συμβαίνει. Δικτατορίες,
θεομηνίες, αλλαγές κυβερνήσεων, εκλογές, δηλώσεις του... Ορέστη Κολοζόφ.
Έτσι και τώρα. Έφυγα ταξίδι κι έπεσε η... κυβέρνηση. Και μόλις επέστρεψα
έπρεπε να ξαναγράψω το Εν Λευκώ διότι, δεν είναι πρέπον, τη στιγμή που η
χώρα της Φαινομενικής Πραγματικότητας, περνάει ακόμα μία κρίση, εσύ να
γράφεις για φθηνά αυτοκίνητα.
Στην αρχή προσπάθησα να δω το θέμα «σοβαρά». Να επιχειρήσω ένα είδος
βαθυστόχαστης «ανάλυσης» για τα όσα συμβαίνουν στην ελληνική πολιτική ζωή
όπως κάνουν, δεκαετίες τώρα, ορισμένοι συνάδελφοι, αλλά το θέμα δεν
«έβγαινε». Μόλις προσπαθούσα να γράψω κάτι στο μυαλό έρχονταν εικόνες απ?
όλα όσα έχουν συμβεί από το 1980 και μετά και νόμιζα ότι έβλεπα σκηνές από
την ταινία Jurasic Park (εκείνη με τους δεινόσαυρους).
Στην μια πλευρά του σετ ο ένας δεινόσαυρος, στην άλλη ο άλλος,
περιστοιχισμένοι από δεινοσαυράκια, εκτοξεύουν απειλές και ύβρεις. «Είσαι
κλέφτης» μουγκρίζει ο αριστερός. «Είσαι φαύλος» μουγγανίζει ο δεξιός. «Θα
σε στείλω φυλακή μόλις καταλάβω την εξουσία» απειλεί ο δεξιός. «Κι εγώ θα
σε στείλω φυλακή μόλις καταλάβω την εξουσία» απαντάει ο αριστερός. «Θα
ιδιωτικοποιήσω τους κρατικούς δεινόσαυρους» φωνάζει ο ένας. «Κι εγώ θα τους
κρατικοποιήσω» υποτονθορύζει ο άλλος. «Ναι, αλλά μόλις εγώ ξανακερδίσω τις
εκλογές, θα τους ξαναποκρατικοποιήσω» τσιρίζει ο πρώτος.
Οι Έλληνες θεατές της ταινίας τάχουν χαμένα. Το ίδιο και οι ξένοι. Δεν
περνάει μέρα που, μια μεγάλη εφημερίδα ή περιοδικό του εξωτερικού να μην
ασχολείται με την κατάσταση στην Ελλάδα. «Η χειρότερη χώρα στην ΕΟΚ» γράφει
η Γουόλ Στριτ Τζέρναλ. «Ήταν μέγα λάθος να την κάνουμε ισότιμο μέλος», λέει
η Ιντιπέντεντ. «Στην Ελλάδα πολεμούν οι μονομάχοι της... γηριατρικής», λέει
η τρίτη.
«Η συνολική υπέρβαση του ελλείμματος υπολογίζεται σε ένα τρισεκατομμύριο
δραχμές και, η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές θα έχει ν?
αντιμετωπίσει μια εκρηκτική δημοσιονομική κατάσταση» γράφει η «Καθημερινή»
της 14/9.
Και να ήταν μόνο αυτά... Σκόπια, Κυπριακό, προεδρία EOK, περιβάλλον,
βιομηχανία, παιδεία... Όλα ανοιχτά, όλα να αιμορραγούν, να κινδυνεύουν να
εκραγούν.
Νοιάζεται κανείς;
Μπα... No problem... Ας είναι καλά τα πλαστικά σημαιάκια, οι προεκλογικές
συγκεντρώσεις, τα βεγγαλικά, οι προσλήψεις στο δημόσιο, οι «βαρυσήμαντες»
συνεντεύξεις, οι αποστασίες, οι ανεξαρτητοποιήσεις, οι «θείες» οικογένειες,
τα τηγανόψωμα, τα Ελούντα, τα ιριδίζοντα κουστουμάκια, τα διαφανή
καλτσάκια, τα μπλε μοκασίνια, τα φουλάρια, οι θωρακισμένες «μερσεντέ», οι
ασώματες κεφαλές, οι θυγατέρες, οι αγαπημένες, οι τηλεφωνικές υποκλοπές, οι
κοσκωτάδες, τα καλαμπόκια, οι τορπιλάκατοι, οι τέως, τα C130... Ρεζίλι
γίναμε. Όλα τα CNN, NBC, BBC, CBS, CB, CD για την διαλυμένη κόρη του
μαλακού υπογάστριου μιλάνε...
Όσο κι αν προσπάθησα στάθηκε αδύνατο να δω την πτώση της κυβέρνησης ψυχρά
και αδιάφορα όπως την βλέπει ένας «ευρωπαίος» πολίτης που γνωρίζει ότι,
μπορεί τα κόμματα να εναλλάσσονται στην εξουσία, αλλά οι βασικές αρχές της
οικονομικής, εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής της χώρας παραμένουν,
λίγο-πολύ, ίδιες.
Ας αρχίσουμε από τα τετριμένα. Τι θα γίνει με τη μείωση του ΕΦΚ των
«γιωταχί»; Θα ισχύσει η απόφαση της παρούσης κυβέρνησης ή, η κυβέρνηση που
θα προκύψει (αν προκύψει) από τις εκλογές της 10ης Οκτωβρίου θα την
ακυρώσει;
Τι θα γίνει με τις επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν; Θα κρατικοποιηθούν
αν τις εκλογές κερδίσει το ΠΑΣΟΚ; Και, αν σε ένα χρόνο που θα έχουμε πάλι
εκλογές, «κερδίσει» η Ν.Δ., θα προχωρήσει πάλι στην αποκρατικοποίησή τους;
Για πόσα χρόνια θα αποκρατικοποιούμε και θα κρατικοποιούμε; Δέκα;
Δεκαπέντε; Μέχρι την δευτέρα παρουσία;
Και τι θα γίνει με τον OTE, το αεροδρόμιο των Σπάτων, τη μεταφορά νερού από
την Τριχωνίδα, τον Αχελώο και τα άλλα μεγάλα έργα;
Θα γίνουν νέες προκηρύξεις, νέοι διαγωνισμοί και νέες αναθέσεις που θα
ακυρωθούν μόλις την εξουσία αναλάβει ο άλλος δεινόσαυρος; Προσπαθήστε να
φαντασθείτε τι έχει να γίνει στην αγορά καθώς, οι ξένοι και οι ντόπιοι
επενδυτές, αλλά και οι δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι θα προσπαθούν να
κατανοήσουν τα δρώμενα. Σκηνές απείρου κάλλους θα εξελιχθούν στο ελληνικό
και στα ξένα χρηματιστήρια καθώς, κανείς δεν θα ξέρει πλέον τι ακριβώς
συμβαίνει στην Ελλάδα.
Τι θα γίνει αν, στις 10 Οκτωβρίου κανένα από τα δύο «μεγάλα» κόμματα δεν
έχει αυτοδυναμία και αναγκαστεί να συνεργαστεί μ? ένα από τα «μικρά;». Ποιά
θα είναι η πολιτική της νέας κυβέρνησης συνασπισμού; Θα συνεχίσει τις
αποκρατικοποιήσεις ή θα κρατικοποιήσει τις αποκρατικοποιημένες
επιχειρήσεις; Και, σ? αυτή την περίπτωση πώς θα αντιδράσουν τα μεγάλα
επιχειρηματικά και συνδικαλιστικά συμφέροντα που βρίσκονται πίσω απ? το
σημερινό μπάχαλο; Θα επιτρέψουν στη νέα κυβέρνηση να κάνει την -όποια-
δουλειά της ή θα την ανατρέψουν και η χώρα θα μπει (επιτέλους;) στην
πρωτο-ιταλική της περίοδο όπου, οι διάφορες μαφίες (επιχειρηματικές,
πολιτικές) άλλαζαν τις κυβερνήσεις σαν τα πουκάμισα για να μη χάσουν τις
προμήθειες από τις μεγάλες «δουλειές;».
Με τον τρόπο αυτό, και για τα επόμενα 30 χρόνια, κυβερνήσεις, λαός και MME
δεν θα ασχολούνται με τίποτα άλλο παρά με το θέμα των απο-κρατικοποιήσεων
πράγμα που, όπως ακόμα και οι πέτρες γνωρίζουν, στηρίζει απόλυτα την...
εθνική οικονομία.
Τα ίδια, λίγο-πολύ, ισχύουν και για την εξωτερική πολιτική που, όπως είναι
γνωστό, κάθε «κόμμα» έχει τις δικές του απόψεις (σε αντίθεση με εκείνα της
Τουρκίας που έχουν μία, κοινή άποψη: πως να εξαφανίσουν από το χάρτη την
Ελλάδα). Εκεί δηλαδή που η Αθήνα αντιμετώπιζε τα Σκόπια ή την Αγκυρα με τον
άλφα τρόπο θα πρέπει τώρα να τ? αντιμετωπίσει με άλλον, ίσως τελείως
διαφορετικό απ? τον προηγούμενο. Φαντασθείτε πόσο σοβαρά θα πάρουν μια
τέτοια χώρα οι μεγαλοκαρχαρίες που σήμερα μαγειρεύουν το μέλλον των
Βαλκανίων (και της Ελλάδας).
Τι θέλω να πω μ? όλα αυτά; Απλά, ότι η χώρα δεν έχει πλέον την πολυτέλεια
να ανέχεται παρόμοιες πολιτικές συμπεριφορές. Δεν ξέρω (και ούτε μ?
ενδιαφέρει υπό τις παρούσες συνθήκες) ποιο κόμμα θα «κερδίσει» τις εκλογές
της 10ης Οκτωβρίου. Αυτό που ξέρω (και μ? ενδιαφέρει) είναι, το κόμμα ή τα
κόμματα που θα σχηματίσει(σουν) κυβέρνηση, να ξεκαθαρίσει τους όρους του
παιχνιδιού για να μπορέσει, επιτέλους, η χώρα να κινηθεί και λίγο προς τα
εμπρός αντί προς τα πίσω ή το πλάι που κινείται τα τελευταία 15 χρόνια.
Αυτό που με νοιάζει (και πιστεύω ότι νοιάζει και πολλούς άλλους Έλληνες)
είναι να δω μια ισχυρή κυβέρνηση που θα αποτελείται όχι από ομιλούσες
κεφαλές, αλλά από κομάντο, από τεχνοκράτες, από ειδικούς και σοφούς σε κάθε
τομέα, μια κυβέρνηση που με σιδερένιο χέρι θα επιβάλλει την πολιτική της
για να ξέρουμε όλοι, πολίτες, επιχειρηματίες, συνδικαλιστές, ξένα κράτη,
μεγάλα ή μικρά συμφέροντα που στο διάβολο πάμε. Αν, σαν λαός, πρόκειται να
τιμήσουμε τη συνθήκη του Μάαστριχτ ας το κάνουμε με όλη μας τη δύναμη. Αν
θέλουμε να κρατικοποιηθούν ακόμα και οι τουαλέτες της πλατείας Συντάγματος
ας προχωρήσουμε με δύναμη και αποφασιστικότητα προς αυτό το δρόμο. Αν,
τέλος, θέλουμε να φύγουμε από την EOK και το NATO όπως λένει οι γραφικοί
του Κόμματος της Αιώνιας Αλήθειας, ας μαζέψουμε τα μπογαλάκια μας και ας το
παίξουμε Αλβανία του Χότζα.
Αυτό που, κανείς σωστός, υπεύθυνος και λογικός άνθρωπος δεν θέλει, είναι να
ζήσουμε για μια ακόμα τετραετία τα όσα ζήσαμε τον τελευταίο καιρό.
Μας πρήξατε όλοι σας με τα «οράματα», τις «ακόμα καλύτερες μέρες» και τις
«υπερβάσεις». Την ησυχία και την προκοπή της χώρας θέλουμε για να
μπορέσουμε, ηγεσία και λαός, ν? ασχοληθούμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, με την ουσία των
πραγμάτων.
Ας περιμένουμε λοιπόν 10 μέρες, μαζί με τον κούκλο Αύγουστο του εξωφύλλου
μας, για να δούμε τι μας επιφυλάσσει αυτή τη φορά το μέλλον... Αστάθεια και
αβεβαιότητα ή ηρεμία και σοβαρότητα...Κ.Κ.
H αγορά του αυτοκινήτου(*)
Ένα σίριαλ χωρίς τελειωμό
ΕΙΚΟΣΙ τέσσερα χρόνια τώρα, από την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας αυτού του
περιοδικού, έχει «μαλλιάσει η γλώσσα μας» να γράφουμε για τις
διαστρεβλώσεις, τις παραμορφώσεις, τις γελοιότητες που, οι πολιτικές όλων
των μεταπολεμικών κυβερνήσεων, προξένησαν στην ελληνική αγορά αυτοκινήτου.
Και το πρόβλημα θα ήταν άνευ σημασίας αν ζούσαμε σε μια «πλούσια» χώρα, με
σοβαρή βιομηχανική υποδομή όπου, οι αποφάσεις των διαφόρων γραφικών (από το
βλάκα που διπλασίασε την «εισφορά» μέχρι τον ανόητο που επέβαλε το
«δακτύλιο» διπλασιάζοντας χωρίς λόγο τον αριθμό των αυτοκινήτων) θα
περνούσαν στα «ψιλά» των εφημερίδων αφού, κυβερνώντες και κυβερνόμενους, θα
απασχολούσαν άλλα, πολύ σοβαρότερα θέματα. Όμως έχουμε την ατυχία (και
συνάμα τηνευτυχία) να ζούμε στην Ελλάδα, σε μια χώρα που τα ασήμαντα
κυριαρχούν και, τα σημαντικά αντιμετωπίζονται με λογική νηπιαγωγείου.
Πείτε μου, για τ? όνομα του θεού... Είναι ή όχι ασήμαντο το θέμα των τιμών
των αυτοκινήτων; Θάπρεπε ή όχι εδώ και πολλά-πολλά χρόνια, να έχει
μελετηθεί και (διακομματικά) αποφασισθεί η βιομηχανική και εμπορική
πολιτική που έπρεπε να ακολουθήσει η χώρα μας εν όψει της ένταξής της στην
Κοινότητα; Έπρεπε ή όχι να έχουν τεθεί οι όροι του παιχνιδιού για να ξέρουν
οι επιχειρηματίες, οι επενδυτές και οι καταναλωτές το πλαίσιο που θα
λειτουργούσε η αγορά; Έπρεπε ή όχι να έχουν δημιουργηθεί οι δομές για να
αναπτυχθεί κάποια μορφή παραγωγικής διαδικασίας; Έπρεπε ή όχι οι φόροι, οι
ειδικές εισφορές να έχουν αρχίσει να μειώνονται από το 1980 για να μη
φθάσουμε στο έσχατο σημείο της γελοιότητας να μεταβάλουμε το επιβατικό
αυτοκίνητο σε επενδυτικό αγαθό; Ξεχάσαμε την εποχή που οι διάφοροι
επιτήδειοι αγόραζαν δεκάδες αυτοκίνητα και τα έκρυβαν στα υπόγεια
περιμένοντας να «ανέβουν» οι τιμές για να τα μοσχοπουλήσουν; Ξεχάσαμε τα
«καπέλα», ακόμα και τα... πολιτικά μέσα που χρησιμοποιούσαμε για να
εξασφαλίσουμε ένα αυτοκίνητο; Ξεχάσαμε το διαρκές έγκλημα του «δακτύλιου»
(που επεβλήθη από τις υστερικές κραυγές διαφόρων οικολογούντων και
δημοσιογραφικών κηρύκων της εθνικής μας μιζέριας) που είχε σαν αποτέλεσμα
να διπλασιασθεί ο πληθυσμός των οχημάτων στην πρωτεύουσα;
Ξεχάσαμε το θέατρο με τα AMX κι όλα τα παρατράγουδά του; Το ξέρετε ότι,
υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αγοράσει όχι ένα, αλλά... δέκα αυτοκίνητα αυτής
της κατηγορίας (οι περισσότεροι είναι μεγαλογιατροί) και περιμένουν να
λήξει η προθεσμία που δίνει ο νόμος για να τα πουλήσουν; Όποιος έχει το
χρήμα, τις διασυνδέσεις και το χρόνο ασχολείται με το (παρα)εμπόριο
αυτοκινήτων κερδίζοντας σ? ένα χρόνο όσο οι κοινοί θνητοί κερδίζουν με δέκα
χρόνια σκληρής δουλειάς.
Επαναλαμβάνομαι; Αν εγώ επαναλαμβάνομαι τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και
τα τηλεοπτικά δελτία τι κάνουν; Αυτά δεν επαναλαμβάνονται που, τριάντα
χρόνια τώρα, έχουν σαν πρώτη είδηση τις τιμές των «γιωταχί;».
Το μόνο σωστό μέτρο που πάρθηκε όλα αυτά τα χρόνια ήταν εκείνο της
απόσυρσης που θα μπορούσε βέβαια να γίνει με άλλο τρόπο για να μη μας
προκύψουν τα χιλιάδες παράσιτα που αγόραζαν και πουλούσαν αληθινά ή πλαστά
«χαρτιά». Τάγραφαν οι συνεργάτες μας, αλλά κανείς από τους κατά καιρούς
«αρμόδιους» (με εξαίρεση το Στέφανο Μάνο) δεν αισθάνθηκε ποτέ την ανάγκη να
ζητήσει τη γνώμη των ειδικών. Τα θέματα του αυτοκινήτου αντιμετωπίστηκαν
πάντα με γνώμονα τα συμφέροντα των λίγων και, θα αποτελούσε ανεπίτρεπτο
στρουθοκαμηλισμό αν δεν το ανέφερα. Κανείς, σε «συντηρητικές»,
«νεοφιλελεύθερες» ή «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις, δεν ενήργησε με κριτήριο
το συμφέρον της χώρας και του απλού καταναλωτή. H μείωση του ΕΦΚ
εντάσσεται, όπως όλοι γνωρίζουμε, στο πλαίσιο των υποχρεώσεων της χώρας μας
προς την Κοινότητα και δεν μπορεί να θεωρηθεί «παροχή» ούτε καν προεκλογική
όπως κραυγάζουν τα διάφορα κομματικά μεγάφωνα.
Πού φθάσαμε λοιπόν; Τα είπαμε εν συντομία στο προηγούμενο τεύχος, αλλά δεν
μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να επαναλάβω με δυο λόγια τα όσα συνέβησαν
στις 19 και 20 Αυγούστου. Το πρωί ο κ. Γιατράκος ανακοινώνει τα περί
παράτασης της ισχύος των «χαρτιών» απόσυρσης, δηλώνοντας παράλληλα ότι
«ουδεμία μεταβολή του ΕΦΚ προβλέπεται μέχρι το τέλος του έτους» αλλά, το
ίδιο βράδι, πηγές προσκείμενες στον κ. Μάνο, ανακοινώνουν ότι, ο Ειδικός
Φόρος Κατανάλωσης μειώνεται κατά 15%. Στα καταστήματα πώλησης εκτυλίχθηκαν
σκηνές απείρου κάλλους όταν, οι αγοραστές που είχαν σπεύσει με τα «χαρτιά»
στο χέρι, συνάντησαν τα συνεργεία των καναλιών που ζητούσαν τη γνώμη των
εμπόρων για την επερχόμενη μείωση του... ΕΦΚ! Ακολουθεί εβδομάδα
αβεβαιότητος και, την 1η Σεπτεμβρίου 1993, η κυβέρνηση ανακοινώνει τις
αποφάσεις του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας. O ΕΦΚ μειώθηκε από 25 έως 67%
για τα επιβατικά, τα επαγγελματικά και τις μοτοσικλέτες.
H εικόνα επιτέλους ξεκαθάρισε και οι όροι του παιχνιδιού καθορίστηκαν.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (αρχές Σεπτεμβρίου) και με όσα
φαιδρά συμβαίνουν (πάλι) στον πολιτικό χώρο δεν μπορώ να ξέρω πως θα
εξελιχθούν τα πράγματα στην αγορά του αυτοκινήτου, αλλά όχι μόνον. Αν η
χώρα οδηγηθεί σε εκλογές, οι τιμές των «γιωταχί» είναι το τελευταίο πράγμα
που πρέπει να απασχολήσει κάθε σκεπτόμενο Έλληνα. Το χάος που πρόκειται να
επακολουθήσει καθώς, οι καινούργιοι ερασιτέχνες θα προσπαθήσουν να
κατεδαφίσουν όσα έφτιαξαν οι προηγούμενοι μαθητευόμενοι μάγοι, μόνο σε
ταινίες επιστημονικής φαντασίας μπορεί να το δει κανείς.
Για να ξαναγυρίσουμε στα δικά μας, ελπίζω ότι, η απόφαση για τη μείωση των
φόρων (και άλλες, παρόμοιες που θα πάρει η επόμενη κυβέρνηση) να οδηγήσει
στην απομυθοποίηση του «γιωταχί» για να μπορέσουμε όλοι μας (πολιτικοί,
επιχειρηματίες, MME, δημοσιογράφοι) ν? ασχοληθούμε με κάτι πιο σοβαρό από
την τιμή του... Μπαντζάι GLX.
Μετά απ? όλα αυτά (αλλά και τα άλλα με τις υποκλοπές, τις κραυγές για
ξεπουλήματα και σκάνδαλα, που επαναλαμβάνονται από το 1955) πόση αντοχή
απομένει σ? έναν πολίτη που ζει και εργάζεται σ? αυτή την
πολιτικο-οικονομική χαβούζα της Τζουτζίας; Σε τι προσβλέπει ο νέος των
17-20 ετών; Ποιά είναι τα πρότυπά του;
Οι κοσκωτάδες, τόμπρες, μαυρίκηδες, κατσιγιάννηδες, μαυράκηδες και οι
κομματικοί τους τσάτσοι; Μήπως τ? «αστέρια» της παραοικονομίας, της νύχτας
και της μπάλας; Τα καταλυτικά; Τα AMO; H «κουλτούρα» των μπαρ και του
πρωκτού;
Όλα τα προηγούμενα θα ήταν αποδεκτά (στο επίπεδο της φθηνής θεατρικής
επιθεώρησης) αν, στην Ελλάδα λειτουργούσαν όσα στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες
(η παιδεία, η έρευνα, η βιομηχανία, το ίδιο το κ ρ ά τ ο ς). Σ? αυτή την
περίπτωση, οι νέοι θα είχαν επιλογές. Όσοι συμπλεγματικοί, βλάκες,
τεμπέληδες και δειλοί Θα μπορούσαν να περάσουν ολόκληρη τη ζωή τους στα
γήπεδα, στα μπαρ και στις «κλαδικές». Εκείνοι όμως που είχαν τα κότσια,
εκείνοι που διέθεταν την προσωπική αξιοπρέπεια του αληθινά δημοκρατικού
πολίτη, θα μπορούσαν να εργαστούν στη βιομηχανία, στα μεγάλα δημόσια και
ιδιωτικά έργα, στα ερευνητικά τμήματα των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
Χιλιοειπωμένα; Ναι... Αλλά πάντα επίκαιρα._Κ.Κ.
(*) Το κείμενο αυτό είχε γραφτεί πριν τις τελευταίες εξελίξεις που οδήγησαν
στις εκλογές της 10ης Οκτωβρίου. Το δημοσιεύω με μικρότερα στοιχεία για να
δείτε πόσο δύσκολη είναι η ζωή ενός δημοσιογράφου που γράφει σε μηνιαίο
έντυπο. Από τη στιγμή που θα παραδώσει το κείμενό του (10-15 κάθε μήνα)
μέχρι την έκδοση του τεύχους μπορεί να μην υπάρχει... Ελλάδα!